Als hij zes jaar oud is, breekt de oorlog uit. “Ik kon niet meer naar school. Het was onveilig om het huis uit te gaan. Mensen uit de buurt werden gekidnapt, en ouders of familie konden hen dan terugkopen. Ik had geen contact meer met andere kinderen van school en we hadden veel honger. Ook zag ik mensen vechten wanneer ik uit het raam keek.”

Geen keuze

Samen met zijn vader vertrekt hij uit Syrië. Het idee is dat, als hij en zijn vader veilig zijn, ze proberen de rest van het gezin over te laten komen. “Het voelde alsof we geen keuze hadden. In Syrië wist ik: ik ga hier op een dag dood. Ik weet alleen niet wanneer. We zochten naar veiligheid. We verkochten ons huis om de reis te kunnen betalen. De rest van het gezin is bij opa en oma gaan wonen.”

De zware reis duurde in totaal zeven maanden. Vanuit Syrië ging het tweetal eerst naar Libië. Daar ging het mis en werd hij gepakt. Zijn vader moest geld betalen voor de vrijheid van zijn zoon. Vanuit Libië gingen ze per boot naar Italië, een overtocht die in zijn geheugen gegrift staat. Vier dagen lang bevond hij zich in deze heuse nachtmerrie. “We zaten met enorm veel mensen in een te kleine boot. We mochten niets meenemen, geen eten of drinken.”

Doodsangst

Eenmaal op de open zee brak de ellende los. Tot drie keer toe ging de boot kapot. Met man en macht hoosden ze het water uit de boot. “Met kledingstukken probeerden we het gat in de boot zoveel mogelijk te dichten. Ook viel de motor twee keer uit. Ik dacht: ik ga hier dood. Mensen waren in paniek, aan het schreeuwen en ruzie aan het maken. De hele overtocht heb ik in een soort roes beleefd, ik was regelmatig duizelig. We hadden geen moment rust, alleen maar spanning. Overal om ons heen was alleen maar zee. Overdag was het warm in de boot, soms wel 35 tot 40 graden, maar de nachten waren koud, soms wel tot aan het vriespunt. Mijn vader en ik bemoeiden ons niet met het geschreeuw van de anderen. Ik kon zelf heel goed rustig blijven, mijn vader is oud, ik moest voor hem zorgen.”

Bij aankomst in Italië kon hij zijn geluk niet op. “Ik ben echt een gelukkig mens dat ik het overleefd heb.”

Onder de radar

Vanuit Italië gaat de reis verder naar Zwitserland. “We hadden geen paspoorten en moesten dus goed oppassen dat de politie ons niet zag. Als je gepakt wordt, kan je weer teruggestuurd worden. Dan is alles voor niks geweest.”

Gelukkig konden vader en zoon goed onder de radar blijven. Ze haalden Zwitserland en reisden van daaruit door naar Duitsland, waar ze in Hamburg terechtkwamen. Na een half uur wachten konden ze met de trein naar Amsterdam. “In Nederland aangekomen voelden we ons veilig en welkom. We hebben het fijn en wachten op een huis waar we kunnen gaan wonen. Ik zit nu op school (de Internatinoale Schakelklas) in Winterswijk en werk ik in een restaurant in het centrum.” Wel is het gemis van zijn familie enorm. 

“Het is niet makkelijk om contact met hen te hebben. Er is maar een half uurtje per dag waarop dat mogelijk is, omdat er maar een half uurtje stroom is per dag. Wanneer dat is, verschilt elke dag. Zodra er stroom is, bellen ze ons op. We houden de telefoon dus de hele dag in de gaten. Dat is moeilijk. Mijn moeder heeft kanker en dan wil je graag bij haar zijn. Mijn broers studeren nog en hoeven daaarom nog niet in het leger, maar als ze klaar zijn wel. Daarom hopen we dat ze zo snel mogelijk deze kant op kunnen komen. Zelf werk ik hard op school. Ik wil graag tandarts worden en mijn familie naar Nederland laten komen.”

Hij heeft nog een boodschap die hij mensen graag mee wil geven: “Ga leven, doe wat je wilt! Kijk niet achterom, maar naar de toekomst. Kijk niet naar anderen, maar naar jezelf.”